Pacientët me trikotilomani tërheqin ose shkulin flokët e tyre vazhdimisht për arsye jo-kozmetike. Më së shpeshti, ata tërheqin flokë nga koka, vetullat dhe/ose qepallat, por çdo qime trupore mund të shkulen. Vendet ku shkulen flokët mund të ndryshojnë me kalimin e kohës.

Për disa pacientë, kjo veprimtari është disi automatike (d.m.th., pa ndërgjegje të plotë); të tjerë janë më të ndërgjegjshëm për veprimin. Shkullja e flokëve nuk shkaktohet nga obsesione ose shqetësime për pamjen (si në çrregullimin dysmorfik të trupit), por mund të paraprihet nga një ndjesi tensioni ose ankthi që çlirohet nga shkullja e flokëve, e cila shpesh ndjeket nga një ndjesi kënaqësie. Pacientët me çrregullimin e shkulljes së flokëve përpiqen të ndalojnë shkulljen e flokëve ose ta zvogëlojnë frekuencën, por nuk janë në gjendje ta bëjnë këtë. Shkullja e flokëve zakonisht fillon pak para ose pas pubertetit. Në çdo kohë të caktuar, rreth 1-2% e njerëzve kanë këtë çrregullim. Në mostrat klinike, rreth 80-90% e të rriturve me trikotilomani janë femra.

Simptomat dhe shenjat e trikotilomanisë

Shkullja e flokëve zakonisht është kronike, me rritje dhe ulje të simptomave nëse nuk trajtohet. Modelet e humbjes së flokëve ndryshojnë nga një pacient në tjetrin. Disa kanë zona me alopeci të plotë ose mungesë të qerpikëve dhe/ose vetullave; të tjerë thjesht kanë flokë të holluar. Një sërë sjelljesh (rituale) mund të shoqërojnë shkulljen e flokëve. Pacientët mund të kërkojnë me kujdes një lloj të caktuar floku për ta tërhequr; mund të përpiqen të sigurojnë që flokët të tërhiqen në një mënyrë të caktuar. Ata mund të rrotullojnë flokët midis gishtërinjve, t’i tërheqin fillin midis dhëmbëve ose të kafshojnë flokët pasi të jenë tërhequr. Shumë pacientë i gëlltitjnë flokët. Gëlltitja e flokëve ndonjëherë rezulton në trikobezoare (grumbuj të ngjeshur të flokëve të gëlltitur që nuk mund të dalin nga trakti gastrointestinal), të cilat rrallë çojnë në komplikime mjekësore (p.sh., obstruksion ose perforacion gastric) dhe mund të kërkojnë heqje kirurgjikale.

Pacientët mund të ndjehen të turpëruar ose të fajësuar për shkak të pamjes së tyre ose papërmbajtjes së tyre. Shumë përpiqen të maskojnë humbjen e flokëve duke mbuluar zonat e tullacave (p.sh., duke veshur paruka ose shami). Disa pacientë tërheqin flokë nga zona të shpërndara për të maskuar humbjen. Ata mund të shmangin situata në të cilat të tjerët mund të shohin humbjen e flokëve; zakonisht, ata nuk tërheqin flokët para të tjerëve, përveç ndoshta anëtarëve të familjes. Disa pacientë tërheqin flokë nga të tjerët ose nga kafshët shtëpiake, ose tërheqin fije nga materiale fibroze (p.sh., rroba, batanije). Shumica e pacientëve kanë edhe sjellje të tjera të përsëritura të fokusuara në trup, si të përtuarit e lëkurës ose kafshimi i thonjve. Shumë kanë edhe çrregullim depresiv madhor.

Diagnoza e trikotilomanisë

Kriteret diagnostike për trikotilomaninë zakonisht përfshijnë:

• Heqja e flokëve, duke shkaktuar humbje flokësh.
• Përpjekje të përsëritura për të ulur ose ndaluar shkulljen e flokëve.
• Ndjenja e shqetësimit ose pengesës në funksionim për shkak të kësaj veprimtarie.

Ndërsa alopecija ka një sërë shkaqesh, individët me trikotilomani zakonisht pranojnë që alopecija e tyre është për shkak të shkulljes së flokëve.

Trajtimi i trikotilomanisë

Terapia kognitiv-sjellësore e përshtatur për trajtimin e simptomave specifike të çrregullimit të shkulljes së flokëve është terapia e preferuar fillestare. Trajnimi i kthimit të zakoneve, një terapi kryesisht sjellësore, rekomandohet; ai përfshin:

• Trajnim të ndërgjegjësimit (p.sh., vetë-monitorim, identifikim i shkasëve për sjelljen).
• Kontrollin e stimujve (modifikimi i situatave për të reduktuar gjasat e fillimit të shkulljes).
• Trajnimin e përgjigjeve konkurruese (mësimi i pacientëve për të zëvendësuar sjellje të tjera, si ndrydhja e grushtit, thurja, ose ulja mbi duart, në vend të shkulljes së flokëve).

Të dhëna të kufizuara sugjerojnë që klomipramina (një antidepresant trikiklik me efekte serotonergjike të forta) mund të jetë e dobishme për reduktimin e ashpërsisë së simptomave. Klomipramina duket të jetë më efektive se desipramina (një antidepresant trikiklik që inhibon riabsorbitjen e norepinefrinës). Studimet mbi SSRI në pacientët me trikotilomani janë të kufizuara nga madhësitë e vogla të mostrës dhe fuqia statistikore e pamjaftueshme.

Në studime të rastësishme, modulatorët e glutamatit N-acetilcisteina dhe memantina ishin efektivë për të rriturit. Megjithatë, në një studim të vogël me fëmijë, N-acetilcisteina nuk ishte më efektive se placebos. Ekziston gjithashtu evidencë e kufizuar që bllokuesit e dopaminës në doza të ulëta si olanzapina janë efektivë, por raporti rrezik-përfitim duhet vlerësuar me kujdes.