Çrregullimi i Simptomave Neurologjike Funksionale është një formë e somatizimit—shprehja e fenomeneve psikiatrike si simptoma fizike (somatike).

Ky çrregullim tenton të zhvillohet nga fëmijëria e vonë deri në rini të hershme, por mund të ndodhë në çdo moshë. Është më i zakonshëm tek gratë.

Simptomat dhe Shenjat e Çrregullimit të Simptomave Neurologjike Funksionale

Simptomat e këtij çrregullimi shpesh zhvillohen papritur, dhe fillimi ndonjëherë mund të ndjekë një ngjarje stresuese. Zakonisht, simptomat përfshijnë defekte të dukshme në funksionin motor ose të ndjesive, por ndonjëherë përfshijnë lëkundje dhe ndërgjegje të ndërprerë (që sugjerojnë seizures) dhe pozicionim abnormal të gjymtyrëve (që sugjeron një çrregullim tjetër neurologjik ose fizik të përgjithshëm). Për shembull, pacientët mund të paraqesin koordinim ose ekuilibër të cenuar, dobësi, paralizë të një krahu ose një këmbë, humbje të ndjesive në një pjesë të trupit, sulme, mungesë reagimi, verbëri, shikim të dyfishtë, shurdhësi, afoni, vështirësi në të gëlltitur, ndjesi të një topi në fyt, ose mbajtje të urinës.

Pacientët mund të kenë një episod të vetëm ose episode të përsëritura; simptomat mund të bëhen kronike. Zakonisht, episodet janë të shkurtra.

Diagnoza e Çrregullimit të Simptomave Neurologjike Funksionale

Diagnoza e çrregullimit të simptomave neurologjike funksionale konsiderohet vetëm pas një ekzaminimi dhe testimi të plotë mjekësor për të përjashtuar çrregullime neurologjike ose mjekësore të përgjithshme që mund të shpjegojnë plotësisht simptomat dhe efektet e tyre. Një karakteristikë e rëndësishme është që simptomat dhe shenjat nuk janë në përputhje me sëmundje neurologjike. Për shembull, sipas DSM-5-TR, simptomat mund të mos ndjekin shpërndarje anatomike (p.sh., defekte të ndjesive që përfshijnë pjesë të shumë rrënjëve nervore), ose gjetjet mund të ndryshojnë në ekzaminime të ndryshme ose kur vlerësohen në mënyra të ndryshme, si në vijim:

• Një pacient mund të ketë dobësi të shënuar të fleksionit plantar kur testohet në shtrat, por mund të ecë normalisht mbi gishtat e këmbëve.
• Tek një pacient i shtrirë, dora e mjekut nën thembrën e një këmbë “të paralizuar” zbulon presion poshtë kur pacienti ngre këmbën e paafektuar kundër rezistencës (shenja e Hoover-it).
• Dridhja ndryshon ose zhduket kur pacienti është i shpërqendruar (p.sh., duke i kërkuar pacientit të kopjojë një lëvizje ritmike me dorën e paafektuar).
• Rezistencë ndaj hapjes së syve zbulohet gjatë një sulmi të dukshëm.
• Një defekt i fushës vizuale është tubular (shikim tunel).

Gjithashtu, për të përmbushur kriteret për të qenë një çrregullim, simptomat duhet të jenë mjaft të rënda për të shkaktuar shqetësim të konsiderueshëm ose për të cenuar funksionimin social, profesional ose fusha të tjera të rëndësishme.

Trajtimi i Çrregullimit të Simptomave Neurologjike Funksionale

• Marrëdhënie mbështetëse dhe besuese me mjekun:
  Një marrëdhënie konsistente besuese dhe mbështetëse midis mjekut dhe pacientit është thelbësore. Trajtimi bashkëpunues që përfshin një psikiatër dhe një mjek nga një fushë tjetër (p.sh., neurolog, internist) duket më i dobishëm. Pasi të jetë përjashtuar një çrregullim mjekësor i përgjithshëm, është e dobishme t’i sigurohet pacientit se simptomat janë reale, por nuk tregojnë një çrregullim serioz themelor. Pacientët mund të fillojnë të ndjehen më mirë, dhe simptomat mund të zbehen.

• Hipnoza ose terapia kognitiv-vepruese (CBT):
  Trajtimet e mëposhtme mund të ndihmojnë:

  • Hipnoza mund të ndihmojë duke i mundësuar pacientët të kontrollojnë efektet e stresit dhe gjendjes së tyre mendore në funksionet e tyre trupore.

  • Psikoterapia, duke përfshirë terapinë kognitiv-vepruese, është efektive për disa njerëz.

  • Fizioterapia mund të ndihmojë disa njerëz.

• Trajtimi i çrregullimeve psikiatrike bashkëekzistuese:
  Çdo çrregullim psikiatrik bashkëekzistues (p.sh., depresioni) duhet trajtuar.